Wij wilden iets doen

Een paar jaar geleden, toen Kanselier Merkel riep “Wir schaffen das”, wilden mijn man en ik iets doen; iets meer dan die collectebus weer vullen. Onze kinderen zijn inmiddels allemaal het huis uit en dan heb je wel wat ruimte over. Via via kwamen we in contact met het Wereldvrouwenhuis en we besloten om gedurende een periode van 3 maanden onderdak te bieden aan een van de wereldvrouwen.
Onze eerste gast was een vrouw van middelbare leeftijd. Zij was uitgeprocedeerd maar haar twee zonen zaten nog wel in het AZC. Zij was erg op zichzelf. Een enkele keer konden we haar overhalen om met ons mee te eten – en zelfs haar zonen kwamen een keertje langs. Hoewel ze erg gesloten leek, gaf ze ons het gevoel dat ze zich, tijdelijk, geborgen voelde. En dat gaf ons weer het idee dat we iets positiefs konden bijdragen.
Onze tweede gast, een dertiger, bleef zelfs vier maanden. Zij deed met alles mee: samen koken, samen eten, samen poetsen en samen voor de kleinkinderen zorgen. Ze vond het heerlijk en genoot zichtbaar.
Beide vrouwen droegen de meest uiteenlopende littekens met zich mee en zo af en toe kregen we een glimp daarvan te zien – of beter gezegd te horen. Die verhalen stemden ons dan enerzijds somber en drukten ons met onze neus op de weldadigheid van ons bestaan hier in Nederland. Anderzijds zagen we het contrast tussen de ellende en de dankbaarheid van vrouwen in de knel die even geholpen konden worden.
Onze deur staat open.